Kim był Sofokles?

Sofokles, jeden z trzech wielkich tragików starożytnej Grecji, uchodzi za mistrza dramatu, który znacząco wpłynął na rozwój teatru. Jego twórczość, obok dzieł Ajschylosa i Eurypidesa, stanowi fundament literatury dramatycznej. Przez wieki inspirował nie tylko artystów, ale także filozofów i myślicieli. W tym artykule przyjrzymy się bliżej jego życiu, twórczości oraz trwałemu wpływowi na kulturę.

Życiorys

Sofokles urodził się około 496 r. p.n.e. w Kolonos, niedaleko Aten. Jego życie przypadło na okres rozkwitu demokracji ateńskiej, a także na czasy wojen perskich i peloponeskich. Był nie tylko dramaturgiem, ale także aktywnym uczestnikiem życia politycznego i wojskowego Aten. Pełnił funkcje stratega (wojskowego lidera) oraz był jednym z dziesięciu komisarzy (probouloi), którzy zarządzali Atenami w kryzysowych okresach.

Twórczość

Sofokles napisał ponad 120 sztuk, z których do naszych czasów przetrwało zaledwie siedem pełnych dramatów. Jego najbardziej znane tragedie to „Król Edyp”, „Antygona” i „Elektra”. Sofokles wprowadził wiele innowacji do teatru greckiego, w tym zwiększenie liczby aktorów z dwóch do trzech, co pozwoliło na rozwinięcie większej złożoności dialogów i akcji scenicznej. Ponadto, zredukował rolę chóru, kładąc większy nacisk na rozwój postaci i dialog.

Życiorys

Sofokles urodził się około 496 r. p.n.e. w Kolonos, niedaleko Aten. Jego życie przypadło na okres rozkwitu demokracji ateńskiej, a także na czasy wojen perskich i peloponeskich. Był nie tylko dramaturgiem, ale także aktywnym uczestnikiem życia politycznego i wojskowego Aten. Pełnił funkcje stratega (wojskowego lidera) oraz był jednym z dziesięciu komisarzy (probouloi), którzy zarządzali Atenami w kryzysowych okresach.

Twórczość

Sofokles napisał ponad 120 sztuk, z których do naszych czasów przetrwało zaledwie siedem pełnych dramatów. Jego najbardziej znane tragedie to „Król Edyp”, „Antygona” i „Elektra”. Sofokles wprowadził wiele innowacji do teatru greckiego, w tym zwiększenie liczby aktorów z dwóch do trzech, co pozwoliło na rozwinięcie większej złożoności dialogów i akcji scenicznej. Ponadto, zredukował rolę chóru, kładąc większy nacisk na rozwój postaci i dialog.